Manuel Vilas – Ordesa

przeł.Carlos Marrodán Casas

Książka roku 2018 w Hiszpanii. Ponad 100 000 sprzedanych egzemplarzy

„To dwie różne prawdy, ale obie są prawdami: i ta z książki, i ta z życia. Razem tworzą kłamstwo”.

Ordesa to książka osobista. Manuel Vilas odwołuje się w niej do własnej historii, poruszając tak ważne i uniwersalne tematy, jak: przeszłość, rozpad więzów rodzinnych, śmierć najbliższych, nieobecność ukochanych osób i rozłąka z nimi, Hiszpania, ta, w której żyje i ta, w której dorastał, wspomnienia, poczucie wykorzenienia… Bez skrępowania, ostro, niwecząc granice pomiędzy fikcją a realnością, między poezją a prozą, autor snuje opowieść, w której rozpoznać się może każdy z czytelników, i odbywa wędrówkę od jednoznacznej teraźniejszości ku przeszłości wyobrażonej.

Książka piękna i mocna, szczera do bólu, pisana czasem z odrobiną zuchwałej bezczelności, ale zawsze w emocjach, jest intymną kroniką Hiszpanii ostatnich dziesięcioleci, ale też opowieścią o tym, jak łatwo nas zranić, o potrzebie podźwignięcia się i trwania pomimo wszystko, kiedy zanikły niemal wszystkie więzi łączące nas z innymi lub sami je zerwaliśmy. A mimo to żyjemy nadal.

***
MANUEL VILAS
(Barbastro, 1962) poeta i prozaik. Jego najważniejsze tomiki poetyckie to: El cielo (2000), Resurrecciόn (2005, Premio Jaime Gil de Biedma, XV edycja), Calor (2008, Premio Fray Luis de Léon, VI edycja), Gran Vilas (2012, Premio Internacional de Poesía Ciudad de Melilla, XXXIII edycja) i El hundimiento (2015, Premio Internacional de Poesía Generaciόn del 27, XVII edycja). W roku 2010 został opublikowany tom poezji wybranych zatytułowany Amor, w roku 2016 zaś Poesía completa. Jest autorem powieści: España (2008), którą opiniotwórcze pismo „Qimera” uznało za jedną z dziesięciu najważniejszych powieści języka hiszpańskiego pierwszej dekady XXI wieku, Aire Nuestro (2009), Los inmortales (2012) i El luminoso regalo (2013). Opublikował również tomy opowiadań: Zeta (2014) i Setecientos milliones de rinocerontes (2015). W roku 2017 wydał książkę autobiograficzną América.

„Vilas jest podwójnie utalentowany: i jako prozaik, i jako poeta: opowiada o przemijaniu i wyodrębnia chwilę, pozwala się nieść pisaniu tak samo jak podróży i zatrzymuje się na obrazach, przestrzeniach i sytuacjach, które są poematami prozą i słownymi polaroidami”.
Antonio Muñoz Molina

„Wszyscy powinni przeczytać Ordesę Manuela Vilasa. To książka roku 2018, niezależnie od tego, że są inne wielkie książki. Miłość jako lekarstwo. Bieda jako choroba. Literatura jako napój magiczny”.
Luisgé Martín

„Ordesa to list rozbitka, na który czekaliśmy od wielu lat. Trafił do księgarń na grzbiecie spienionej fali, która cofając się, pozostawiła go na brzegu […]. Wystarczyło przeczytać pierwszą stronę, by spostrzec, że to wołanie o ratunek wznosi się z głębi nas samych. Upominał się o nas, bo do pewnego stopnia, poza tym, że jesteśmy jego bohaterami, to jesteśmy również jego autorami. […]. Opisywał nowymi słowami, uporządkowanymi w niezwykły sposób, kim kiedyś byliśmy i z czego usiłowaliśmy się uratować. Poprzez prozę wprawioną w hipnotyczny ruch wahadłowy, od okrucieństwa do litości, od tak do nie, od teraz do jutra. W rezultacie po przeczytaniu tej pierwszej strony postanowiliśmy wziąć ten list do domu.” 
Juan José Millás, Babelia, „El País”

„Pisarz jedyny w swoim rodzaju, błyskotliwy, pozbawiony jakichkolwiek uprzedzeń, wolny strzelec, który nie obawia się ryzyka” .
Sara Mesa

„Jeśli pisanie jest «wnoszeniem poprawek do całości», to Vilas czyni to wspaniale”.
Nadal Suau, „El Cultural”

„Głos Vilasa ma w sobie zarazem przejrzystość i porywającą potoczystość synestezyjnej mowy, pełną swobody i nieograniczonych skojarzeń, prowadzącą do absurdalnej i ponurej radości życia”.
Alejandro Gándara, „El Boomeran(g)”

„Książka o niezwykłej mocy, szczera, czasem bezwzględna o utracie rodziców, o bólu słów, które nigdy nie zostały wypowiedziane, i o potrzebie kochania i bycia kochanym. Świetnie napisana ponadto. Nie dziwi mnie, że odnosi taki sukces czytelniczy”.
Fernando Aramburu

„Manuel Vilas napisał piękną książkę. Byśmy my, czytelnicy, przypomnieli sobie prawdziwe znaczenie piękna”.
Marta Sanz

„Manuel Vilas to my wszyscy; być może właśnie dlatego, kiedy Manuel Vilas obnaża siebie, obnaża nas wszystkich. Vilas stawia przed nami lustro, w którym nie chcemy się przeglądać, grzebie w naszej przeszłości, powodując, że wypływa na wierzch to wszystko, co uważaliśmy za pogrzebane na zawsze […]. Dlatego napisał tę książkę, by niczego przed nami o sobie nie ukrywać, owszem, ale również po to, by powstać z popiołów i móc o tym opowiedzieć, sobie i nam wszystkim. Na szczęście”.
Manuel Llorente, La Esfera, „El Mundo”

„Trzeba niezwykłej precyzji, by o tym wszystkim opowiedzieć, trzeba kwasu, ostrego noża, szpilki nakłuwającej balon próżności. To, co zostaje na końcu, to czysta emocja prawdy i rozpacz po wszystkim, co nieodwracalnie utracone”. 
Antonio Muñoz Molina

„Od dawien dawna nie czytałem tak bardzo poruszająco ludzkiej książki, tak głębokiej i przynoszącej tak wielką pociechę”.
Lorenzo Silva

„Książka piękna i wzruszająca, stworzona z poczucia winy, wściekłości i miłości, po równo”. 
Ignacio Martínez de Pisón

„Ordesa Manuela Vilasa to cudowna książka, równie dzika, co delikatna, zadająca ból i uśmierzająca go zarazem”. 
Isaac Rosa

mat. prasowe