Aleksandra Niemczyk: Obrazy na pograniczu jawy i snu

Malarstwo Aleksandry Niemczyk jest dość przewrotne. Fascynuje na wielu poziomach odczytania. Kokietuje niewinną erotyką. I czuje się bijący irracjonalny niepokój.

Moje malarstwo zawiera wspomnienia z podróży, migawki z życia wzięte, projekcje różnych sytuacji, miraże marzeń sennych i rzeczywistości. Kiedy maluję, przenoszę się w inny świat – mówi Aleksandra Niemczyk. – Od zawsze lubiłam malować. W szkole malowałam humoreski, robiłam na zakończenie roku szkolnego karykatury nauczycielom. Dużo podróżuję – najbardziej pokochałam Barcelonę. Podróże doprowadzają do metamorfozy w człowieku. Wszystkie nowe i pozytywne bodźce działają na moją wyobraźnię. Przez wiele lat udzielałam się w dziedzinie ceramiki artystycznej i użytkowej we Wrocławiu na Biskupinie. Od zawsze jednak podświadomie czułam, że malowanie jest na pierwszym planie i całkowicie uwalnia moją duszę. I w końcu stało się to jasne i oczywiste. Znikam i maluję. Mieszkam przy rezerwacie Stawów Przemkowskich, tu mam swoją pracownię malarską. Cisza i spokój tego miejsca pozwala się skupić i uwolnić pasję malowania. Hipnotyzuje i wciąga. Nieustannie szukam nowych wyzwań.